IT

Αν κάποιος ντυνόταν IT για τις απόκριες, θα κατουριόμουν επάνω μου.

Friends

“Maybe, he thought, there aren't any such things as good friends or bad friends — maybe there are just friends, people who stand by you when you're hurt and who help you feel not so lonely. Maybe they're always worth being scared for, and hoping for, and living for. Maybe worth dying for, too, if that's what has to be. No good friends. No bad friends. Only people you want, need to be with; people who build their houses in your heart.”


― Stephen King, It

ενήλικος και παιδί

"Ανησυχία και επιθυμία. Όλη η διαφορα ανάμεσα στο να είσαι ενήλικος και να υπολογίζεις το κόστος και να είσαι παιδί και απλώς να ανεβαίνεις στο πατίνι και να πηγαίνεις. Δύο διαφορετικοί κόσμοι. 
Ανησυχία και επιθυμία. Αυτό που θέλεις και αυτό που φοβάσαι να δοκιμάσεις. Το πού βρίσκεσαι και το πού θέλεις να πας. Όπως σ'ένα τραγούδι ροκ εντ ρολ κάποιος λέει ότι θέλει ένα κορίτσι, ένα αυτοκίνητο, ένα μέρος όπου να μένει και να υπάρχει. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, κατάλαβέ το."


Πόσο μελαγχολικό μου είχε φανεί το τέλος στο Αυτό...

Άσχετο

Με αυτή την πολύ γλυκιά φωτογραφία του αγαπημένου Pennywise, θα ήθελα να γράψω εδώ μια στιχομυθία από την Κυριακή στην παραλία:

- (τύπος που είχε έρθει με γνωστούς μου σε παραλία) Σπυριδούλα διαβάζεις Stephen King?

- Ναι

- Έχεις πάει σε ψυχολόγο?

- Ο Stephen King είναι ο ψυχολόγος μου.

Κι όπως καθόμουν στην αιώρα, σκέφτηκα πώς θα ήταν ο Stephen σαν ψυχολόγος, να ξαπλώνει τους ασθενείς του σε αιώρα αντί για καρέκλα ή κρεβάτι, και να τους τρελαίνει αντί να τους κάνει καλά. (ιδέα για καινούρια ιστορία για τον Jim χεχε)

Ο Stephen διέλυσε τις σχέσεις μου με την οικογένειά μου και ο jim κατέστρεψε τη βραδινή μου ηρεμία :p

Μιας και μιλήσαμε στο chatbox πρόσφατα για τη σκηνή αυτή, θυμήθηκα τότε που πρωτοδιάβασα το Αυτό. Ήμουν πρωτοετής στην Πάτρα και είχα το βιβλίο μαζί μου. Είχαν έρθει ένα ΣΚ οι γονείς μου και όταν έφευγαν, έδωσα το βιβλίο στον πατέρα μου για να το φέρει πίσω στο σπίτι.Ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να διαβάσω το Αυτό μόνη μου στο σπίτι στην Πάτρα γιατί μετά δε θα έκλεινα μάτι ούτε στη δευτέρα παρουσία. Έτσι, αποφάσισα να το στείλω με τους γονείς μου στο πατρικό μου και να το συνεχίσω όταν θα πήγαινα κι εγώ εκεί για τριήμερο.

Έλα μου όμως που ήμουν στο κομμάτι που οι Χαμένοι έχουν κατέβει κάτω και ο σελιδοδείκτης ήταν στη σκηνή του ανήλικου οργίου :p Δε μου πήγε το μυαλό ότι ο μπαμπάς μου μπορεί να έριχνε μια ματιά από περιέργεια για να δει τι έλεγε εκείνο το βιβλίο με τον τρομακτικό κλόουν...

Την επόμενη φορά που πήγα σπίτι, το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν "Πού είναι το βιβλίο μου;" κι εκείνος είπε "Τι αηδίες είναι αυτές που διαβάζεις;"

Από τότε, κάθε φορά που με βλέπει να διαβάζω King, λέει "Πάλι αυτές τις αηδίες διαβάζεις;"

Πόσο ανώμαλη κόρη παίζει να θεωρεί πως έχει?

bonus: ο jim κατέστρεψε τη βραδινή μου ηρεμία!

Κι εδώ ήμουν λοιπόν, μέσα στο σπίτι που κοιμάμαι κάθε βράδυ. Μόνο που όλοι έλειπαν. Γονείς και αδελφός είχαν φύγει, ο καθένας για διαφορετικούς προορισμούς, και θα περνούσα μόνη μου το Σαββατοκύριακο. Ευτυχία! Είχα κανονίσει ταινία για Σάββατο μεσημέρι, έξοδο για το βράδυ. Την Παρασκευή φυσικά είπα να κοιμηθώ στο κρεβάτι των γονιών μου, να λιώσω μέχρι όσο πιο αργά μπορούσα και να απλωθώ στα δροσερά σεντόνια. Πρώτα έκλεισα παράθυρα και πόρτες. Μετά έκλεισα τις ντουλάπες κάθε δωματίου του σπιτιού, πράγμα που κάνω πάντα όταν είμαι home alone. Είδα κάθε μαλακία που έπαιζε η tv και τελικά στις 4 γλάρωσα. Έκλεισα τα φώτα και ετοιμάστηκα να βυθιστώ στον ύπνο. Tο δωμάτιο σκοτεινό, τα σεντόνια δροσερά, το δεξί μου πόδι έξω από τα σκεπάσματα αλλά ΠΑΝΤΑ πάνω στο στρώμα. Ποτέ το πόδι μου δεν προεξέχει, γιατί έχω διαβάσει πολύ Stephen.

Και ξαφνικά συνέβη αυτό που δεν ήθελα. Πίσω από τα κλειστά μου βλέφαρα εμφανίστηκαν τα μάτια του Pennywise,μετά προσπάθησα να θυμηθώ αν είχα κλείσει την πόρτα του δωματίου μου, όπου έχω τα βιβλία (λες και αυτό θα σταματούσε τον ανώμαλο κλόουν). Τον φαντάστηκα πραγματικά να γλιστράει έξω από το εξώφυλλο του βιβλίου με τα μεγάλα κλοουνίστικα παπούτσια του και να έρχεται για μένα. Πίεσα το πρόσωπό μου στο μαξιλάρι και σκέφτηκα "μην τολμήσεις να φοβηθείς, είναι μια βλακεία". Μετά είδα πίσω από τα κλειστά μου βλέφαρα ένα πράσινο, υγρό, πρησμένο (3 μήνες μέσα στους υπονόμους) χέρι να βγαίνει κάτω από το κρεβάτι και να αρπάζει τον αστράγαλό μου.

Πετάχτηκα και προσπάθησα να βρω το κουμπί του πορτατίφ και να ανοίξω το φως, αλλά μου πήρε 4 δευτερόλεπτα, μέσα στα οποία πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όλα τα τέρατα για τα οποία έχω διαβάσει ποτέ.

Περιττό να σου πω ότι έφαγες λίγο βρισίδι jim, όχι βαριά πράγματα, μη φανταστείς :p

Ντικ Χάλλοραν και άλλα fictional crossovers

Dick Halloran. Ένα όνομα που ίσως να μας θυμίζει κάτι, αλλά δε μένει στο μυαλό μας όπως τα: Roland Deschain, Susan Delgado, Cuthbert Allgood (μόλις συνειδητοποίησα ότι γράφω μόνο ονόματα από τους Πύργους...) και τόσα πολλά άλλα που κόλλησαν στο μυαλό μας από βιβλία του Stephen, σαν ονόματα παλλιών αγαπημένων γνωστών μας.

Κι όμως, ο Dick Halloran είναι ένας σημαντικός ήρωας και έχει συμβάλλει σε 2 από τις σημαντικότερες ιστορίες του Stephen.

Είναι ο μαύρος μάγειρας του ξενοδοχείου Θέα, ο άνθρωπος που σώζει τη ζωή του μικρού Ντάνυ και μετά τον βοηθά να ξεπεράσει το σοκ που έζησε. (Στην ταινία του Κιούμπρικ ο Ντικ πεθαίνει.Και αυτός είναι ο λόγος που μισώ τις ταινίες που αλλάζουν έστω και μια λεπτομέρεια)

Όμως ο Ντικ, πριν κάνει αυτή την ηρωική πράξη, είχε κάνει μια ακόμα, στα νιάτα του, που αποδείχτηκε πολύ σημαντική για την πορεία της ιστορίας του Ντέρυ: την περίοδο 1929 - 1930 το Αυτό είχε "ξυπνήσει" στο Ντέρυ και αυτό που το έκανε να "πέσει σε χειμερία νάρκη" και πάλι ήταν μια τραγωδία. Το ξύλινο κλαμπ όπου μαζεύονταν οι μαύροι κάτοικοι της περιοχής κάηκε από μια ρατσιστική ομάδα λευκών. Ο Ντικ ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που βγήκαν ζωντανοί από εκεί μέσα, βοηθώντας και τον άντρα που αργότερα έγινε πατέρας του Μάικ Χάνλον!!! Αν λοιπόν ο Ντικ δεν είχε σώσει τον Γουίλ Χάνλον, δεν θα υπήρχε ο Μάικ. Και αν δεν υπήρχε ο Μάικ, δε θα υπήρχε κανείς να καλέσει πίσω στο Ντέρυ τους παλιούς Χαμένους, όταν το Αυτό ξαναξύπνησε το 1984-1985 και δε θα το είχαν καταστρέψει.

Θέλετε κι άλλο? Ο Μάικ Χάνλον εμφανίζεται στην Αυπνία ως ο διευθυντής της βιβλιοθήκης.

Και το μπέρδεμα μεταξύ των βιβλίων του Stephen δεν τελειώνει εδώ. Όταν ο Μάικ παίρνει τηλέφωνο τους παλιους Χαμένους για να τους πληροφορήσει ότι το Αυτό ξαναξύπνησε, αναφέρεται κάποια στιγμή σε μια μικρή πόλη στο Τέξας, όπου το ποσοστό εγκληματικότητας είναι μηδενικό λόγω του νερού. Ποια πόλη είναι αυτή; Η Λα Πλάτα, για την οποία μαθαίνουμε στο "Πώς τελείωσε όλο το μπάχαλο" (με το -ίσως-πιο ΤΕΛΕΙΟ και ανατριχιαστικό τέλος ιστορίας που έχω διαβάσει).

Ω Stephen είσαι ο θεός μου!

(συνεχίζεται...)

Pennywise

Once up on a time..

  Ξυπνάει απ'αυτό το όνειρο ανήμπορος να το θυμηθεί ακριβώς ή, μάλλον, δεν θυμάται και πολλά πράγματα εκτός από το απλό γεγονός πως ονειρεύτηκε ότι ήταν πάλι παιδί.Αγγίζει την απαλή ράχη της γυναίκας του, ενώ εκείνη, ζεστή και κοιμισμένη βλέπει τα δικά της όνειρα.Σκέφτεται πως είναι καλά να είσαι παιδί, αλλά είναι καλά να είσαι ενήλικος και να παρατηρείς το μυστήριο της παιδικής ηλικίας.. κάθε πίστη και επιθυμία της.Κάποια μέρα θα γράψω κάτι για όλα αυτά, σκέφτεται και ξέρει πως είναι μια σκέψη της αυγής. μια σκέψη έπειτα από ένα όνειρο.
  Αλλά είναι ωραίο, στη καθαρη΄σιωπή του πρωινού, να σκέφτεται ότι η παιδική ηλικία έχει τα δικά της γλυκά μυστικά και επιβεβαιώνει τη θνητότητα, και αυτή η θνητότητα καθορίζει το θάρρος και την αγάπη.Να σκέφτεται πως αυτός που κοιτάζει μπροστά πρέπει να κοιτάξει και πίσω και πως κάθε ζωή έχει την δική της απομίμηση αθανασίας: έναν τροχό.

Φόβος.

All writers have a pipeline that goes down to the subconscious neglecting to mention that he doubted more as each year passed if there even was such a thing as a subconscious. But the man or woman who writes horror stories has a pipeline that goes further maybe... into the sub-subconscious, if you like..Well there was something down there all right, but Bill though people had made much too big a deal out of a function which was probably the mental equivalent of your eyes watering when dust got in them or breaking wind an hour or so after dinner. The second metaphor was probably the better of the two, but you couldn't very well tell interviewers that as far as you are concerned such things as dreams and vague longings and sensations like deja-vu really come down to nothing more than a bunch of mental farts.

Εναλλακτικά posters 2

για το Αυτό (μάτι και μαλλιά-μύτη κλόουν!)

για το Νεκροταφείο Ζώων

magic exists

“Kids, the fiction is the truth inside the lie, and the truth of this fiction is simple enough: the magic exists.”

-Stephen King, It

Crawling.

  'Ετσι σύρθηκαν στο σκοτάδι,ενώ από τα πλάγια ορμούσαν νερά και η θύελλα έξω μαινόταν και άπλωνε νωρίς στο σκοτάδι το Ντέρι.Μέσα στο σκοτάδι ο άνεμος στρίγκλιζε και τραύλιζε ηλεκτρισμένος, ο θόρυβος των δέντρων που έπεφταν ακουγόταν σαν τις επιθανάτιες κραυγές τεράστιων προιστορικών πλασμάτων.

Lack of faith.

  Οι προοπτικές μας στένεψαν.Η πίστη μας στην μαγεία,που την κάνει τόσο πιθανή,χάθηκε όπως η λάμψη ενός καινούργιου ζευγαριού παπουτσιών ύστερα από το σκληρό περπάτημα μιας μέρας.
 Γιατί μας καλεί;Γιατί δεν μας αφήνει να πεθάνουμε;Επειδή σχεδόν το σκοτώσαμε,επειδή το φοβίσαμε,έτσι νομίζω.Επειδή θέλει να εκδικηθεί.Και τώρα,τώρα που δεν πιστεύουμε στον Άγιο Βασίλη,στις νεράιδες ή στον μυθικό νάνο,είναι έτοιμο για εμάς.Γυρίστε λέει.Θα παίξουμε!Και θα δούμε αν θυμάστε το απλούστερο από όλα τα πράγματα:τι ακριβώς είναι να είσαι παιδί,που σίγουρα πιστεύει και γι'αυτό φοβάται το σκοτάδι.

Μπέβερλι και Μπεν

"Η Μπέβερλι ήταν ένα γλυκό όνειρο, τα ζαχαρωτά ήταν μια γλυκιά πραγματικότητα. Τα ζαχαρωτά ήταν φίλοι του. Γι'αυτό είπε στη δυσάρεστη σκέψη να πάει περίπατο κι εκείνη έφυγε ήσυχα χωρίς να κάνει καμία φασαρία"

Πόσο αγαπάω τον Μπεν! Το Αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία που, όταν το τελειώσεις, έχεις δεθεί τόσο με τους χαρακτήρες του που νιώθεις σαν να κόβεται ένα κομμάτι σου και μένει στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Όχι, όχι στις τελευταίες, εκεί έχει μόνο λησμονιά και μελαγχολία. Στις πρώτες, με τα παιχνίδια των παιδιών, τα ποδήλατα, το χάρτινο καραβάκι, τα αίματα στο μπάνιο της Μπεβ, τον πατέρα της, τη βιβλιοθήκη, τις πλημμύρες, τις μαγκιές του Ρίτσι και το τραύλισμα του Μπιλ, την απίστευτα τρομακτική φάτσα του Πένιγουάιζ και την Χελώνα. Όλα υπηρετούν την ακτίνα και ακόμα και αυτά τα παιδιά έπαιξαν το ρόλο τους στον αγώνα του Ρόλαντ...

Θέλω να τα ξαναδιαβάσω όλα!