Πάντα μου άρεσε ο τρόπος που περιγράφονται οι σκέψεις του Ραλφ

"Πάνω σου!" επανέλαβε ο  Ντάβενπορτ πνιγμένος στα γέλια.  Χτύπησε το χέρι του στο καροτσάκι της βιβλιοθήκης, κουνώντας το κεφάλι του πάνω κάτω, σα να απορούσε και ο ίδιος με το πνεύμα του.

Ο Ραλφ έτυχε να ρίξει μια ματιά στο γάτο. Ο Γουίνστον Σμιθ τον κοίταζε και το ήρεμο κίτρινο βλέμμα του έμοιαζε να λέει: Ναι, είναι βλάκας, αλλά τι να γίνει;

"Φοβερό ε; Χάμιλτον Ντάβενπορτ, ο μέγας Καλαμπουρτζής. Άκου κατουρήσου πάνω σου..."

Ντικ Χάλλοραν και άλλα fictional crossovers

Dick Halloran. Ένα όνομα που ίσως να μας θυμίζει κάτι, αλλά δε μένει στο μυαλό μας όπως τα: Roland Deschain, Susan Delgado, Cuthbert Allgood (μόλις συνειδητοποίησα ότι γράφω μόνο ονόματα από τους Πύργους...) και τόσα πολλά άλλα που κόλλησαν στο μυαλό μας από βιβλία του Stephen, σαν ονόματα παλλιών αγαπημένων γνωστών μας.

Κι όμως, ο Dick Halloran είναι ένας σημαντικός ήρωας και έχει συμβάλλει σε 2 από τις σημαντικότερες ιστορίες του Stephen.

Είναι ο μαύρος μάγειρας του ξενοδοχείου Θέα, ο άνθρωπος που σώζει τη ζωή του μικρού Ντάνυ και μετά τον βοηθά να ξεπεράσει το σοκ που έζησε. (Στην ταινία του Κιούμπρικ ο Ντικ πεθαίνει.Και αυτός είναι ο λόγος που μισώ τις ταινίες που αλλάζουν έστω και μια λεπτομέρεια)

Όμως ο Ντικ, πριν κάνει αυτή την ηρωική πράξη, είχε κάνει μια ακόμα, στα νιάτα του, που αποδείχτηκε πολύ σημαντική για την πορεία της ιστορίας του Ντέρυ: την περίοδο 1929 - 1930 το Αυτό είχε "ξυπνήσει" στο Ντέρυ και αυτό που το έκανε να "πέσει σε χειμερία νάρκη" και πάλι ήταν μια τραγωδία. Το ξύλινο κλαμπ όπου μαζεύονταν οι μαύροι κάτοικοι της περιοχής κάηκε από μια ρατσιστική ομάδα λευκών. Ο Ντικ ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που βγήκαν ζωντανοί από εκεί μέσα, βοηθώντας και τον άντρα που αργότερα έγινε πατέρας του Μάικ Χάνλον!!! Αν λοιπόν ο Ντικ δεν είχε σώσει τον Γουίλ Χάνλον, δεν θα υπήρχε ο Μάικ. Και αν δεν υπήρχε ο Μάικ, δε θα υπήρχε κανείς να καλέσει πίσω στο Ντέρυ τους παλιούς Χαμένους, όταν το Αυτό ξαναξύπνησε το 1984-1985 και δε θα το είχαν καταστρέψει.

Θέλετε κι άλλο? Ο Μάικ Χάνλον εμφανίζεται στην Αυπνία ως ο διευθυντής της βιβλιοθήκης.

Και το μπέρδεμα μεταξύ των βιβλίων του Stephen δεν τελειώνει εδώ. Όταν ο Μάικ παίρνει τηλέφωνο τους παλιους Χαμένους για να τους πληροφορήσει ότι το Αυτό ξαναξύπνησε, αναφέρεται κάποια στιγμή σε μια μικρή πόλη στο Τέξας, όπου το ποσοστό εγκληματικότητας είναι μηδενικό λόγω του νερού. Ποια πόλη είναι αυτή; Η Λα Πλάτα, για την οποία μαθαίνουμε στο "Πώς τελείωσε όλο το μπάχαλο" (με το -ίσως-πιο ΤΕΛΕΙΟ και ανατριχιαστικό τέλος ιστορίας που έχω διαβάσει).

Ω Stephen είσαι ο θεός μου!

(συνεχίζεται...)

Μαλάκες άντρες 2

"Την έχω άσχημα τελικά, έτσι δεν είναι;" ρώτησε ύστερα από αρκετή ώρα ο Εντ τον Λάιντεκερ.

"Για να δούμε", απάντησε ο αστυνομικός, χαμογελώντας πάντα. "Σπάσατε δύο δόντια της γυνάικας σας. Κατά πάσα πιθανότητα της προκαλέσατε κάταγμα στο ζυγωματικό. Βάζω στοίχημα το ρολόι του παππού μου ότι έχει πάθει διάσειση. Και έχει διάφορες αμυχές, τραύματα, μώλωπες, καθώς και ένα γυμνό σημείο στο κρανίο της, πάνω από το δεξιό κρόταφο. Τι κάνατε, προσπαθήσατε να την ξεμαλλιάσετε;"

Ο Εντ δεν απάντησε.

"Έτσι, θα μείνει το βράδυ στο νοσοκομείο για παρακολούθηση, επειδή κάποιος μαλάκας την έσπασε στο ξύλο και όλοι συμφωνούν ότι αυτός ο μαλάκας ήσαστε εσείς, κύριε Ντιπνό".

Το τέλος

"Και η βροχή συνέχιζε να χτυπά τα αόρατα δάχτυλά της στο τζάμι, καθώς πλησίαζε το βράδυ, και η Κάρολιν συνέχιζε να αγωνίζεται, φτάνοντας πια στον τελευταίο γύρο του μεγάλου αγώνα".

Πόσο τρομακτική και συναισθηματικά φορτισμένη ήταν η περιγραφή των τελευταίων ωρών της γυναίκας του Ραλφ...τα συναισθήματα αυτού που περιμένει το αναπόφευκτο, που περιμένει να πεθάνει κάποιος αγαπημένος του και ξέρει ότι θα ήθελε να του πει 1000 πράγματα και να έχει την ευκαιρία να ζήσει μαζί του άλλες τόσες εμπειρίες, και σκέφτεται και μετανιώνει για κάθε λεπτό που ΔΕΝ πέρασε μαζί του και για κάθε φορά που του φέρθηκε άσχημα... ο Stephen τα περιγράφει όλα αυτά με τόσο λίγα λόγια γιατί τα έχει περάσει και όποιος άλλος το έχει περάσει το καταλαβαίνει αμέσως. Respect.-

"Έτσι πέρασαν πέντε χρόνια, με διαφορετικά χτενίσματα και περμανάντ, καταιγίδες και γιορτές αποφοίτων, καφέ και τσιγάρα, πικνίκ και μπάρμπεκιου. Αγόρια και κορίτσια ερωτεύονταν, μεθυσμένοι έπεφταν από αυτοκίνητα, τα μίνι ξανάφυγαν από τη μόδα. Άλλοι έφτιαξαν τη στέγη του σπιτιού τους, άλλοι επιδιόρθωσαν το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι τους. Διευθαρμένοι πολιτικοί καταψηφίστηκαν και τη θέση τους πήραν άλλοι, εξίσου διευθαρμένοι. Έτσι περνούσε η ζωή, συχνά απογοητευτική, πολλές φορές σκληρή, συνήθως ανιαρή, μερικές φορές όμορφη, πότε πότε υπέροχη. Τα θεμελιώδη πράγματα συνέχιζαν να υπάρχουν και να ισχύουν, καθώς περνούσε ο χρόνος."

"Ζωή, απλώς που περνούσε όπως περνά πάντα - ανάμεσα στις γράμμές και στην άκρη, στα περιθώρια. Ζωή είναι ό,τι σου συμβαίνει ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια."

ΕΚΤΡΩΣΗ

"Ο φόνος είναι φόνος, είτε το παιδί είναι μέσα στη μάνα του είτε όχι! Έτσι το βλέπω εγώ. Ακόμη κι αν θέλεις μικροσκόπιο για να το δείς, είναι φόνος. Γιατί, αν δεν το σκότωνες, θα γινόταν παιδί"

"Επομένως, εσύ γίνεσαι κάτι σαν τον Άντολφ Άιχμαν κάθε φορά που τραβάς μαλακία", είπε ο Φέι και κούνησε τη βασίλισσά του. "Ρουά".

Γι'αυτό λατρεύω τον Stephen και τον Φέι σα χαρακτήρα. Γιατί λένε με λίγα λόγια αυτό που θέλουν να πουν, για μαλακίες κατά της έκτρωσης και άλλες τέτοιες παπαριές.