Principle of Reality.

Few if any seemed to have grasped the Principle of Reality.New knowledge leads always to yet more awesome mysteries.Greater physiological knowledge of the brain makes the existence of the soul less possible yet more probable by the nature of the search.

Start like this..

Duel.

 Ο μαυροντυμένος άντρας γέλασε, βροντερά, εύθυμα, σαν να ήθελε να δείξει πόσο αψηφούσε τους πυροβολισμούς, που ο αντίλαλος τους έσβηνε σιγά σιγά.''Θα σκότωνες τόσο εύκολα όλες σου τις απαντήσεις, πιστολέρο;''.''Κατέβα κάτω'' είπε ο πιστολέρο.''Κάνε αυτό που σου ζητώ, κι όλες οι απαντήσεις θα δοθούν''.

 Το βροντερό, χλευαστικό γέλιο ξανά.''Δεν είναι οι σφαίρες σου που φοβάμαι Ρόλαντ.Είναι η ιδέα σου περί απαντήσεων που με τρομάζει''. 

Nineteen

 

Allie

You want to know about Death. I left him a word. That word is NINETEEN. If you say it to him his mind will be opened. He will tell you what lies beyond. He will tell you what he saw.

The word is NINETEEN.

Knowing will drive you mad.

But sooner or later you will ask.

You won’t be able to help yourself.

Have a nice day! :)

Walter O’Dim

P.S. The word is NINETEEN.

You will try to forget but sooner or later it will come out of your mouth like vomit.

NINETEEN.

Από τα πιο τρομακτικά πράγματα στον Πύργο. Είμαι σίγουρη ότι, αν ήμουν στη θέση της Άλι, θα έλεγα τη λέξη πολύ σύντομα μετά την ανάγνωση του γράμματος. Θα προσπαθούσα πολύ, αλλά τελικά θα έσπαγα.
Αυτή η ιστορία μου θυμίζει την ιστορία με το βασιλιά Μίδα και το πόσο περίεργα όντα είμαστε εμείς οι άνθρωποι...

The Fool.

Κι άλλο tattoo

'Ενα tattoo εμπνευσμένο από το πρώτο βιβλίο, από την προδοσία του Χαξ του μάγειρα. Μ'αρέσει!

22.1.2011

"Τι 'ναι αυτό, μπορείς να μου πεις;" ρώτησε ο Κορτ, δείχνοντας το σχίσιμο στον πήχη του Ρόλαντ. Το αγόρι ετοιμάστηκε να δεχτεί το αμίλητο χτύπημα, που όμως δε δόθηκε.

"Με ράμφισε", είπε ο Ρόλαντ.

"Τον εκνεύρισες", είπε ο Κορτ. "Το γεράκι δε σε φοβάται, αγόρι, ούτε θα σε φοβηθεί ποτέ. Το γεράκι είναι ο πιστολέρο του Θεού".

Ρόλαντ και Πύργος

"Η σφαίρα στα δάχτυλά του, που την κινούσε με τόσο ασυναίσθητη χάρη, ήταν ξάφνου φριχτή, το απομεινάρι ενός τέρατος. Την έριξε στη χούφτα του, έκλεισε τη γροθιά του και την έσφιξε με οδυνηρή δύναμη. Αν είχε εκραγεί εκείνη τη στιγμή, ο πιστολέρο θα χαιρόταν με την καταστροφή του ταλαντούχου του χεριού, γιατί το μόνο αληθινό του τάλαντο ήταν ο φόνος. Ο φόνος υπήρχε πάντα στον κόσμο, όμως δεν ήταν αυτό παρηγοριά. Υπήρχε ο φόνος, υπήρχε ο βιασμός, κι υπήρχαν πράξεις απερίγραπτες, κι όλα για το καλό, το αναθεματισμένο το καλό, για τον αναθεματισμένο το μύθο, για το Άγιο Δισκοπότηρο, για τον Πύργο. Αχ, ο Πύργος έστεκε κάπου καταμεσής όλων (έτσι έλεγαν), όρθωνε τον τεφρό-μαύρο όγκο του προς τα ουράνια, και στα ξυσμένα, καθαρισμένα από την έρημο αυτιά του ο πιστολέρο άκουγε τον αχνό γλυκό ήχο της φωνής της μητέρας του: Με χίλια δυο καλούδια, λουλούδια και τραγούδια."

Ρόλαντ

"Άρχισε να ρίχνει. Έπεσαν μπρούμυτα, έπεσαν ανάσκελα, γκρεμίστηκαν πάνω από τα κάγκελα στο χώμα, δίχως σκιές στο άχρονο, άτονο ιώδες φως. Συνειδητοποίησε πως ούρλιαζε. Ούρλιαζε από την αρχή. Ένιωθε τα μάτια του σαν να ήταν από ραγισμένο μέταλλο. Οι όρχεις του είχαν μαζευτεί πάνω. Τα πόδια του ήταν ξύλινα. Τ' αυτιά του από σίδερο.

Τα όπλα του είχαν αδειάσει κι εκείνοι ορμούσαν καταπάνω του, μεταμορφωμένοι σε ένα Μάτι και ένα Χέρι, κι αυτός στεκόταν εκεί και ούρλιαζε, με τις σκέψεις του απόμακρες, και άφηνε τα χέρια του να γεμίζουν τα όπλα του μηχανικά, ξανά και ξανά. Μπορούσε άραγε να σηκώσει το χέρι του, να τους πει πως είχε περάσει χίλια χρόνια μαθαίνοντας αυτό και άλλα κόλπα, να τους πει για τα όπλα και το αίμα που τα είχε ευλογήσει; Όχι με το στόμα του. Όμως τα χέρια του μπορούσαν να μιλήσουν από μόνα τους."