Ρόλαντ και Πύργος

"Η σφαίρα στα δάχτυλά του, που την κινούσε με τόσο ασυναίσθητη χάρη, ήταν ξάφνου φριχτή, το απομεινάρι ενός τέρατος. Την έριξε στη χούφτα του, έκλεισε τη γροθιά του και την έσφιξε με οδυνηρή δύναμη. Αν είχε εκραγεί εκείνη τη στιγμή, ο πιστολέρο θα χαιρόταν με την καταστροφή του ταλαντούχου του χεριού, γιατί το μόνο αληθινό του τάλαντο ήταν ο φόνος. Ο φόνος υπήρχε πάντα στον κόσμο, όμως δεν ήταν αυτό παρηγοριά. Υπήρχε ο φόνος, υπήρχε ο βιασμός, κι υπήρχαν πράξεις απερίγραπτες, κι όλα για το καλό, το αναθεματισμένο το καλό, για τον αναθεματισμένο το μύθο, για το Άγιο Δισκοπότηρο, για τον Πύργο. Αχ, ο Πύργος έστεκε κάπου καταμεσής όλων (έτσι έλεγαν), όρθωνε τον τεφρό-μαύρο όγκο του προς τα ουράνια, και στα ξυσμένα, καθαρισμένα από την έρημο αυτιά του ο πιστολέρο άκουγε τον αχνό γλυκό ήχο της φωνής της μητέρας του: Με χίλια δυο καλούδια, λουλούδια και τραγούδια."