Πώς μου φάνηκε το "Ο Άνεμος Μέσα Από Την Κλειδαρότρυπα"

Τα πιθανά spoilers θα τα δείτε μόνο αν πατήσετε το λινκ, οπότε μην ανησυχείτε!

Ο νέος Μαύρος Πύργος, που ο Stephen King του έχει δώσει τον αριθμό 4.5 (δηλαδή μας λέει να τον βάλουμε στο ράφι μας μεταξύ του 4ου και του 5ου Πύργου), ήταν ένα βιβλίο που διαβάστηκε ευχάριστα σαν απλό βιβλίο. Αν είχα στο μυαλό μου ότι ήταν ακόμα ένας πύργος, πιθανότατα να ήμουν τώρα απογοητευμένη, αλλά σαν απλό βιβλίο του Stephen, που δίνει και κάποιες έξτρα πληροφορίες για τον κόσμο του Ρόλαντ, ήταν χορταστικό.

Προσπάθησα να το κάνω να κρατήσει αρκετές μέρες, αν και ήταν αρκετά μικρό σε σχέση με άλλα βιβλία του - 340 σελίδες περίπου.

Όποιος θέλει να δει με τι έχει να κάνει (δε γράφω φυσικά τι γίνεται στο τέλος, ούτε πολλές λεπτομέρειες), ας συνεχίσει να διαβάζει...

Το βιβλίο ξεκινάει από εκεί που έφυγε το κα-τετ από τον "Σμαραγδένιο Πύργο του Μάγου του Οζ" από το 4ο βιβλίο και συνέχισε την πορεία του για την Κάλα Μπριν Στέρτζις και τη Βροντή. Αυτό κρατάει για λίγο. Στο υπόλοιπο βιβλίο ο Ρόλαντ διηγείται μια ιστορία που έζησε μετά το θάνατο της μητέρας του, όταν ήταν έφηβος. Στην ιστορία είναι μαζί με τον Τζέιμι ΝτεΚάρι. Από Κάθμπερτ τίποτα(και ήθελα να διαβάσω για τον Κάθμπερτ!).

Η ιστορία αυτή ήταν πολύ ενδιαφέρουσα για μένα. Μέσα στην ιστορία διηγείται μια άλλη ιστορία, μακροσκελή, την οποία του έλεγε η μητέρα του όταν ήταν μικρούλης. Αυτή η δεύτερη ιστορία ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα για μένα, ήταν σαν ένα παραμύθι, πολύ μου άρεσε. Εκεί εμφανίζεται και ο Μαυροντυμένος Άντρας για μία ακόμα φορά. 

Το μόνο πράγμα που με απογοήτευσε ήταν το πώς παρουσιάζονται οι χαρακτήρες και ειδικά ο Ρόλαντ. Κατά τη γνώμη μου ήταν σα να είχε γραφτεί από κάποιον φαν του Κινγκ, ο οποίος ήθελε να αποδείξει ότι κατάλαβε πώς συμπεριφέρεται και πώς μιλάει ο κάθε χαρακτήρας, αλλά να μην το κατάφερε εντελώς. Δε μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά...

Επίσης, επειδή την ιστορία από τα εφηβικά του χρόνια τη διηγείται ο Ρόλαντ και είναι γραμμένη στο πρώτο πρόσωπο (αν θυμάστε, την ιστορία από το Μέτζις τη διηγείται ο Ρόλαντ, αλλά είναι γραμμένη σα να διαβάζουμε τη σκέψη του, σαν να το βλέπουμε να γίνεται μπροστά μας, δε μας λέει ο Ρόλαντ "όταν συνάντησα τη Σουζάνα, αισθάνθηκα έτσι κτλ") είναι αποτυχία, γιατί δε μπορώ να φανταστώ το Ρόλαντ να διηγείται με τόσο όμορφες εκφράσεις και με τόση άνεση τα συναισθήματά του...

Κάτι που μου άρεσε όμως πολύ ήταν ότι, στο τέλος, έχει γραμμένη μια φράση στην Υψηλή γλώσσα!

Όπως και να'χει, όταν διαβάσει και κάποιος άλλος από εσάς το βιβλίο, θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας, γιατί μπορεί να είμαι υπερβολική.