Ο Stephen διέλυσε τις σχέσεις μου με την οικογένειά μου και ο jim κατέστρεψε τη βραδινή μου ηρεμία :p

Μιας και μιλήσαμε στο chatbox πρόσφατα για τη σκηνή αυτή, θυμήθηκα τότε που πρωτοδιάβασα το Αυτό. Ήμουν πρωτοετής στην Πάτρα και είχα το βιβλίο μαζί μου. Είχαν έρθει ένα ΣΚ οι γονείς μου και όταν έφευγαν, έδωσα το βιβλίο στον πατέρα μου για να το φέρει πίσω στο σπίτι.Ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να διαβάσω το Αυτό μόνη μου στο σπίτι στην Πάτρα γιατί μετά δε θα έκλεινα μάτι ούτε στη δευτέρα παρουσία. Έτσι, αποφάσισα να το στείλω με τους γονείς μου στο πατρικό μου και να το συνεχίσω όταν θα πήγαινα κι εγώ εκεί για τριήμερο.

Έλα μου όμως που ήμουν στο κομμάτι που οι Χαμένοι έχουν κατέβει κάτω και ο σελιδοδείκτης ήταν στη σκηνή του ανήλικου οργίου :p Δε μου πήγε το μυαλό ότι ο μπαμπάς μου μπορεί να έριχνε μια ματιά από περιέργεια για να δει τι έλεγε εκείνο το βιβλίο με τον τρομακτικό κλόουν...

Την επόμενη φορά που πήγα σπίτι, το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν "Πού είναι το βιβλίο μου;" κι εκείνος είπε "Τι αηδίες είναι αυτές που διαβάζεις;"

Από τότε, κάθε φορά που με βλέπει να διαβάζω King, λέει "Πάλι αυτές τις αηδίες διαβάζεις;"

Πόσο ανώμαλη κόρη παίζει να θεωρεί πως έχει?

bonus: ο jim κατέστρεψε τη βραδινή μου ηρεμία!

Κι εδώ ήμουν λοιπόν, μέσα στο σπίτι που κοιμάμαι κάθε βράδυ. Μόνο που όλοι έλειπαν. Γονείς και αδελφός είχαν φύγει, ο καθένας για διαφορετικούς προορισμούς, και θα περνούσα μόνη μου το Σαββατοκύριακο. Ευτυχία! Είχα κανονίσει ταινία για Σάββατο μεσημέρι, έξοδο για το βράδυ. Την Παρασκευή φυσικά είπα να κοιμηθώ στο κρεβάτι των γονιών μου, να λιώσω μέχρι όσο πιο αργά μπορούσα και να απλωθώ στα δροσερά σεντόνια. Πρώτα έκλεισα παράθυρα και πόρτες. Μετά έκλεισα τις ντουλάπες κάθε δωματίου του σπιτιού, πράγμα που κάνω πάντα όταν είμαι home alone. Είδα κάθε μαλακία που έπαιζε η tv και τελικά στις 4 γλάρωσα. Έκλεισα τα φώτα και ετοιμάστηκα να βυθιστώ στον ύπνο. Tο δωμάτιο σκοτεινό, τα σεντόνια δροσερά, το δεξί μου πόδι έξω από τα σκεπάσματα αλλά ΠΑΝΤΑ πάνω στο στρώμα. Ποτέ το πόδι μου δεν προεξέχει, γιατί έχω διαβάσει πολύ Stephen.

Και ξαφνικά συνέβη αυτό που δεν ήθελα. Πίσω από τα κλειστά μου βλέφαρα εμφανίστηκαν τα μάτια του Pennywise,μετά προσπάθησα να θυμηθώ αν είχα κλείσει την πόρτα του δωματίου μου, όπου έχω τα βιβλία (λες και αυτό θα σταματούσε τον ανώμαλο κλόουν). Τον φαντάστηκα πραγματικά να γλιστράει έξω από το εξώφυλλο του βιβλίου με τα μεγάλα κλοουνίστικα παπούτσια του και να έρχεται για μένα. Πίεσα το πρόσωπό μου στο μαξιλάρι και σκέφτηκα "μην τολμήσεις να φοβηθείς, είναι μια βλακεία". Μετά είδα πίσω από τα κλειστά μου βλέφαρα ένα πράσινο, υγρό, πρησμένο (3 μήνες μέσα στους υπονόμους) χέρι να βγαίνει κάτω από το κρεβάτι και να αρπάζει τον αστράγαλό μου.

Πετάχτηκα και προσπάθησα να βρω το κουμπί του πορτατίφ και να ανοίξω το φως, αλλά μου πήρε 4 δευτερόλεπτα, μέσα στα οποία πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όλα τα τέρατα για τα οποία έχω διαβάσει ποτέ.

Περιττό να σου πω ότι έφαγες λίγο βρισίδι jim, όχι βαριά πράγματα, μη φανταστείς :p