Το χαμόγελο της πλάτυνε για μερικές στιγμές.Ύστερα έσβησε και την θέση του πήρε πάλι εκείνο το σοβαρό βλέμμα.Θυμήθηκα να με κοιτάζει με τον ίδιο τρόπο όταν ήταν τεσσάρων χρονών, μια φορά που με ρώτησε αν υπήρχε στην πραγματικότητα μαγεία όπως αυτή στα παραμύθια.Της είχα πεί ναι, ασφαλώς, νομίζοντας πως ήταν ψέμα.Τώρα δεν ήμουν και τόσο βέβαιος.Αλλά το αεράκι ήταν ζεστό, τα γυμνά πόδια μου ήταν μέσα στον Κόλπο και ήθελα απλά να μην πληγωθεί.Κάτι μου έλεγε ότι δεν θα το απέφευγε.Όμως καθένας μας έχει το δικό του μερίδιο στα πλήγματα της ζωής, έτσι δεν είναι; Σίγουρα.Άρπα μια γροθιά στη μύτη.Άρπα κι άλλη μια στο μάτι.Άρπα και μια τρίτη κάτω από την ζώνη, και να που βρίσκεσαι σωριασμένος ανάσκελα και ο διαιτητής μόλις βγήκε για να αγοράσει ένα χοτ ντογκ.Μόνο εκείνοι που αγαπάς μπορούν πραγματικά να πολλαπλασιάσουν αυτή την οδύνη και να σ'την περάσουν κι εσένα.Ο πόνος είναι η μεγαλύτερη δύναμη της αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου