Για πολλά χρόνια ονειρευόμουν να έχω ένα επιβλητικό γραφείο από ξύλο βελανιδιάς,που να δεσπόζει στο δωμάτιο.Κι όχι αυτά τα μαθητικά,που ξεδιπλώνουν,ή τα μικρά που αναγκαζόμουν να έχω στα σπίτια που νοίκιαζα κατά καιρούς.Κάποια στιγμή απέκτησα αυτό που ονειρευόμουν και για έξι χρόνια καθόμουν πίσω από αυτό το γραφείο μεθυσμένος,ένα ερείπιο,σαν τον καπετάνιο ενός πλοίου με ταξίδι στο πουθενά.Απαλλάχτηκα από αυτό το τερατούργημα και ξαναέβαλα στην γωνία του το μικρό μου γραφείο.
Βάλε το γραφείο σου σε μια γωνία,και κάθε φορά να θυμίζεις στον εαυτό σου γιατί δεν βρίσκεται στη μέση του δωματίου.Η ζωή δεν είναι σύστημα υποστήριξης της τέχνης.Το αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου