The Mist.

  Το The Mist ανήκει σε αυτές τις ταινίες που μετέφεραν με επιτυχία τις παράδοξες ιστορίες του Κίνγκ στο κινηματογραφικό πανί.Έστω και αν ο σκηνοθέτης της,επέλεξε να αλλάξει το τέλος που διαβάζουμε στο βιβλίο.Ο Φρανκ Ντάραμποντ,μετά το Πράσινο Μίλι και το Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ,ιστορίες πάλι του Κίνγκ,έγραψε και γύρισε λοιπόν το The Mist αλλάζοντας το τέλος, με την πλήρη όμως υποστήριξη του συγγραφέα, που έχει δει κατά καιρούς πολλές ιστορίες του να κατακρεουργούνται.Και μάλιστα είναι αυτό το τέλος που κάνει την ταινία του Ντάραμποντ πιο ενδιαφέρουσα από το μέσο θρίλερ αγωνίας και δίνει στην ορίτζιναλ ιστορία μια νέα δυναμική.Το βιβλίο και κατά συνέπεια η ταινία αφορά πολλούς ετερόκλητους χαρακτήρες(κάποιοι κλισέ κάποιοι όχι),οι οποίοι εγκλωβισμένοι σε σε ένα χώρο, αντιμετωπίζουν μια κοινή απειλή που συνήθως δεν είναι ορατή. Με αυτό το σεναριακό όχημα, σκιαγραφείται ο άνθρωπος, η αμφιλεγόμενη φύση του και οι συγκρούσεις του, με τον εαυτό του και τους άλλους.
  Πιο συγκεκριμένα:Ο Ντέιβιντ Ντρέιτον ζει με τη γυναίκα και το γιο του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου ζωγραφίζει κινηματογραφικές αφίσες σ’ ένα υπέροχο σπίτι δίπλα στη λίμνη. Μετά από μια νυχτερινή θύελλα, κι ενώ μια ομίχλη έρχεται από τη μεριά της λίμνης, πηγαίνει με τον γιο και τον στριμμένο νεοϋορκέζο γείτονά του στο σούπερ-μάρκετ για εφόδια. Εκεί, τους προλαβαίνει η ομίχλη και μαζί με άλλους συμπολίτες και τουρίστες εγκλωβίζονται χωρίς να βλέπουν τι γίνεται έξω. Όταν γίνει αντιληπτό ότι η ομίχλη δεν ήρθε μόνη, αλλά κρύβει πλάσματα που δεν έχουν σχέση με αυτόν τον κόσμο πέρα από το ότι είναι σαρκοφάγα, ο φόβος αρχίζει να κυριεύει την ομήγυρη. Ο Ντέιβιντ οδηγεί το γκρουπ των πιο ψύχραιμων καθώς η ένταση μεταξύ των εγκλωβισμένων κλιμακώνεται σταδιακά. Κάποια στιγμή ο έλεγχος χάνεται… Ο πατέρας με το παιδί του, η δασκάλα του χωριού, η όμορφη νεοφερμένη, ο μικρός-το-δέμας, αλλά θαρραλέος, καταστηματάρχης και κάποιοι ακόμα χαρακτήρες, καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν τις δυο πιο ακραίες εκδοχές: Τη θεούσα που βλέπει σκηνές αποκάλυψης και κατηγορεί το ανθρώπινο είδος γενικά (και όσους την αμφισβητούν ειδικά) για το κακό που βρήκε τον τόπο τους, αλλά και τον ορθολογιστή δικηγόρο που δεν πιστεύει στα… τέρατα και πείθει κάποιους να τον ακολουθήσουν άκριτα σε άγρα βοήθειας. Οι πραγματιστές ήρωες αδιαφορούν για την εσχατολογία και απορρίπτουν την άρνηση του παραλόγου, αποφασίζοντας να δράσουν σύμφωνα με τα δεδομένα που έχουν κι όποιος θέλει ας τους ακολουθήσει. Ο μεσαίος δρόμος είναι δύσκολος όταν σε πετροβολούν από δυο μεριές κι έτσι δε βγαίνουν όλοι απ’ το τούνελ. Όσοι βγαίνουν, αντιμετωπίζουν κάτι πολύ πιο αληθινό απ’ όλα τ’ άλλα, την ανθρώπινη φύση που τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να υπερβούμε. Ή μήπως είναι; Το τέλος του Ντάραμποντ χωράει πολύ συζήτηση κι ενστάσεις φυσικά.Πάντως,μετά το τέλος της,η ταινία έμεινε για πολλές ώρες καρφωμένη στο κεφάλι μου.