Saturday mornings.

  Πουλιά.Άκουγε πουλιά.Η Φράν ήταν χαμένη στο σκοτάδι κι άκουγε τα πουλιά για πολλή ώρα, προτού συνειδητοποιήσει ότι το σκοτάδι δεν ήταν πραγματικά σκοτεινό.Ήταν κοκκινωπό, παλλόμενο, ειρηνικό.Της έφερνε στο μυαλό τα παιδικά της χρόνια.Σάββατα πρωί, χωρίς σχολείο,χωρίς εκκλησία,η μέρα που κοιμάσαι ως αργά.Η μέρα που μπορείς να χουζουρέψεις με την ησυχία σου.Μένεις στο κρεβάτι με τα μάτια κλειστά και δεν βλέπεις τίποτα,παρά μια κόκκινη σκοτεινιά που είναι η σαββατιάτικη λιακάδα που φιλτράρεται από το λεπτεπίλεπτο πέπλο τριχοειδών αγγείων στα βλέφαρα.Ακούς τα πουλιά στις γέρικες βελανδιές και ίσως μυρίζεις και την αρμύρα της θάλασσας,γιατί σε λένε Φράνσις Γκόλντσμιθ κι είσαι έντεκα χρονών ένα Σάββατο πρωί στο Ογκανκουίτ.Πουλιά.Άκουγε πουλιά.