Χαρά, σκέφτηκε ξανά, όρθιος τώρα, με το πρόσωπο του στραμμένο προς τα πάνω για να βλέπει τους ιπτάμενους ανθρώπους στο βάθος, με τον άνεμο να του ανακατεύει τα μαλλιά στο μέτωπο.Η εποχή της αθωότητας του πλησίαζε γοργά στο τέλος της (και αναγκαζόταν, ο Τζακ θα συμφωνούσε απρόθυμα πως ένιωθε αυτό το τέλος να σιμώνει- δεν μπορεί ένα αγόρι να ταξιδεύει για καιρό, να ζήσει εμπειρίες σαν αυτή του Ότλι και να έχει την προσδοκία να παραμείνει αθώο), εκείνες τις στιγμές, όμως, που στεκόταν και κοίταζε τον ουρανό, η αθωότητα έμοιαζε να τον τυλίγει, όπως τον νεαρό ψαρά εκείνη την σύντομη αποκαλυπτική στιγμή στο ποίημα της Ελίζαμπεθ Μπίσοπ.Τα πάντα ήταν ουράνιο τόξο, ουράνιο τόξο, ουράνιο τόξο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου